Γιατί το περπάτημα μας βοηθά να σκεφτόμαστε και να δημιουργούμε
Από τον καιρό των περιπατητικών Ελλήνων φιλοσόφων, πολλοί άλλοι συγγραφείς, φιλόσοφοι, επιστήμονες και καλλιτέχνες έχουν ανακαλύψει μια βαθιά, διαισθητική σύνδεση ανάμεσα στο περπάτημα και στην δημιουργία.
Από τον καιρό των περιπατητικών Ελλήνων φιλοσόφων, πολλοί άλλοι συγγραφείς, φιλόσοφοι, επιστήμονες και καλλιτέχνες έχουν ανακαλύψει μια βαθιά, διαισθητική σύνδεση ανάμεσα στο περπάτημα και στη σκέψη. Τι το ιδιαίτερο έχει το περπάτημα που κάνει τόσο ομαλά δυνατή τη σκέψη και τη γραφή;
Η απάντηση ξεκινά με τις νευροχημικές αλλαγές. Όταν πάμε για περπάτημα, η καρδιά χτυπά γρηγορότερα, στέλνει περισσότερο αίμα και οξυγόνο όχι μόνο στους μύες, αλλά και σε όλα τα όργανα – συμπεριλαμβανομένου του εγκεφάλου. Πολλά πειράματα έχουν δείξει ότι μετά ή κατά τη διάρκεια της άσκησης, ακόμα και πολύ ήπιας έντασης, τα πάμε καλύτερα στα μνημονικά τεστ και σε ασκήσεις προσοχής.
Το τακτικό περπάτημα πυροδοτεί νέες συνδέσεις ανάμεσα στα εγκεφαλικά κύτταρα, επιβραδύνει την εκφύλιση του εγκεφαλικού ιστού που συνδέεται με τη γήρανση, αυξάνει τη λειτουργία του ιππόκαμπου (εγκεφαλική δομή σημαντική για τη μνήμη) όπως και τη λειτουργία μηχανισμών που πυροδοτούν την ανάπτυξη νέων νευρώνων και μεταδίδουν μηνύματα μεταξύ τους.
Ο τρόπος που κινούμε επίσης το σώμα μας αλλάζει τη φύση των σκέψεών μας και αντίστροφα. Οι ψυχολόγοι που ειδικεύονται στη μουσική της άσκησης έχουν ποσοτικοποιήσει αυτό που πολλοί από εμάς ήδη γνωρίζουν: ότι η ακρόαση τραγουδιών με έντονο ρυθμό μας κινητοποιεί να τρέχουμε γρηγορότερα, και όσο γρηγορότερα κινούμαστε, τόσο εντονότερη προτιμάμε τη μουσική μας.
Παρομοίως, όταν οι οδηγοί ακούνε δυνατά τη μουσική, πατούν ασυνείδητα λίγο παραπάνω το γκάζι. Όταν περπατάμε στο δικό μας ρυθμό, δημιουργείται ένας αγνός κύκλος ανατροφοδότησης ανάμεσα στο ρυθμό του σώματος και στη πνευματική μας κατάσταση, κάτι που δεν μπορούμε να βιώσουμε το ίδιο εύκολα όταν κάνουμε τζόκινγκ στο γυμναστήριο, οδηγούμε ή κάνουμε ποδήλατο.
Όταν περπατάμε, ο ρυθμός των ποδιών μας αλλάζει με τη διάθεσή μας και το ρυθμό του εσωτερικού μας διαλόγου· την ίδια στιγμή, αλλάζουμε ενεργά το ρυθμό των σκέψεών μας αλλάζοντας επίτηδες και τον τρόπο που περπατάμε. Καθώς δεν χρειάζεται να αφιερώσουμε ιδιαίτερα συνειδητή προσπάθεια στην πράξη του βαδίσματος, η προσοχή μας είναι ελεύθερη να περιπλανιέται – να επικαλύπτει τον κόσμο γύρω μας με μια παρέλαση εικόνων από το θέατρο του νου. Πρόκειται ακριβώς για εκείνο το είδος της πνευματικής κατάστασης που οι μελέτες έχουν συνδέσει με καινοτόμες ιδέες και εκρήξεις διορατικότητας.
Το πού περπατάμε επίσης έχει μεγάλη σημασία. Σε μια έρευνα, με κύριο ερευνητή τον Marc Berman από το Πανεπιστήμιο της Νότιας Καρολίνα, μαθητές που έκαναν περίπατο μέσα σε ένα πάρκο, βελτίωσαν την επίδοσή τους σε μνημονικό τεστ περισσότερο από τους μαθητές εκείνους που βάδιζαν στους δρόμους της πόλης. Μια μικρή, αλλά ολοένα και αυξανόμενη σειρά μελετών υποδεικνύει ότι ο χρόνος που περνάμε σε πράσινους χώρους – κήπους, πάρκα, δάση – μπορεί να αναζωογονήσει τους νοητικούς μας πόρους συγκριτικά με τα κατασκευασμένα περιβάλλοντα.
Οι ψυχολόγοι έχουν μάθει ότι η προσοχή είναι μια περιορισμένη δύναμη που συνεχώς εξαντλείται κατά τα διάρκεια της μέρας. Η πολύβουη πόλη ρουφά στην κυριολεξία την προσοχή μας. Αντιθέτως, το βάδισμα δίπλα από μια λίμνη σε ένα πάρκο επιτρέπει στο νου μας να μεταπηδά από τη μια αισθητηριακή εμπειρία στην άλλη ομαλά.
Από τον καιρό των περιπατητικών Ελλήνων φιλοσόφων, πολλοί άλλοι συγγραφείς, φιλόσοφοι, επιστήμονες και καλλιτέχνες έχουν ανακαλύψει μια βαθιά, διαισθητική σύνδεση ανάμεσα στο περπάτημα και στη σκέψη. Τι το ιδιαίτερο έχει το περπάτημα που κάνει τόσο ομαλά δυνατή τη σκέψη και τη γραφή;
Η απάντηση ξεκινά με τις νευροχημικές αλλαγές. Όταν πάμε για περπάτημα, η καρδιά χτυπά γρηγορότερα, στέλνει περισσότερο αίμα και οξυγόνο όχι μόνο στους μύες, αλλά και σε όλα τα όργανα – συμπεριλαμβανομένου του εγκεφάλου. Πολλά πειράματα έχουν δείξει ότι μετά ή κατά τη διάρκεια της άσκησης, ακόμα και πολύ ήπιας έντασης, τα πάμε καλύτερα στα μνημονικά τεστ και σε ασκήσεις προσοχής.
Το τακτικό περπάτημα πυροδοτεί νέες συνδέσεις ανάμεσα στα εγκεφαλικά κύτταρα, επιβραδύνει την εκφύλιση του εγκεφαλικού ιστού που συνδέεται με τη γήρανση, αυξάνει τη λειτουργία του ιππόκαμπου (εγκεφαλική δομή σημαντική για τη μνήμη) όπως και τη λειτουργία μηχανισμών που πυροδοτούν την ανάπτυξη νέων νευρώνων και μεταδίδουν μηνύματα μεταξύ τους.
Ο τρόπος που κινούμε επίσης το σώμα μας αλλάζει τη φύση των σκέψεών μας και αντίστροφα. Οι ψυχολόγοι που ειδικεύονται στη μουσική της άσκησης έχουν ποσοτικοποιήσει αυτό που πολλοί από εμάς ήδη γνωρίζουν: ότι η ακρόαση τραγουδιών με έντονο ρυθμό μας κινητοποιεί να τρέχουμε γρηγορότερα, και όσο γρηγορότερα κινούμαστε, τόσο εντονότερη προτιμάμε τη μουσική μας.
Παρομοίως, όταν οι οδηγοί ακούνε δυνατά τη μουσική, πατούν ασυνείδητα λίγο παραπάνω το γκάζι. Όταν περπατάμε στο δικό μας ρυθμό, δημιουργείται ένας αγνός κύκλος ανατροφοδότησης ανάμεσα στο ρυθμό του σώματος και στη πνευματική μας κατάσταση, κάτι που δεν μπορούμε να βιώσουμε το ίδιο εύκολα όταν κάνουμε τζόκινγκ στο γυμναστήριο, οδηγούμε ή κάνουμε ποδήλατο.
Όταν περπατάμε, ο ρυθμός των ποδιών μας αλλάζει με τη διάθεσή μας και το ρυθμό του εσωτερικού μας διαλόγου· την ίδια στιγμή, αλλάζουμε ενεργά το ρυθμό των σκέψεών μας αλλάζοντας επίτηδες και τον τρόπο που περπατάμε. Καθώς δεν χρειάζεται να αφιερώσουμε ιδιαίτερα συνειδητή προσπάθεια στην πράξη του βαδίσματος, η προσοχή μας είναι ελεύθερη να περιπλανιέται – να επικαλύπτει τον κόσμο γύρω μας με μια παρέλαση εικόνων από το θέατρο του νου. Πρόκειται ακριβώς για εκείνο το είδος της πνευματικής κατάστασης που οι μελέτες έχουν συνδέσει με καινοτόμες ιδέες και εκρήξεις διορατικότητας.
Το πού περπατάμε επίσης έχει μεγάλη σημασία. Σε μια έρευνα, με κύριο ερευνητή τον Marc Berman από το Πανεπιστήμιο της Νότιας Καρολίνα, μαθητές που έκαναν περίπατο μέσα σε ένα πάρκο, βελτίωσαν την επίδοσή τους σε μνημονικό τεστ περισσότερο από τους μαθητές εκείνους που βάδιζαν στους δρόμους της πόλης. Μια μικρή, αλλά ολοένα και αυξανόμενη σειρά μελετών υποδεικνύει ότι ο χρόνος που περνάμε σε πράσινους χώρους – κήπους, πάρκα, δάση – μπορεί να αναζωογονήσει τους νοητικούς μας πόρους συγκριτικά με τα κατασκευασμένα περιβάλλοντα.
Οι ψυχολόγοι έχουν μάθει ότι η προσοχή είναι μια περιορισμένη δύναμη που συνεχώς εξαντλείται κατά τα διάρκεια της μέρας. Η πολύβουη πόλη ρουφά στην κυριολεξία την προσοχή μας. Αντιθέτως, το βάδισμα δίπλα από μια λίμνη σε ένα πάρκο επιτρέπει στο νου μας να μεταπηδά από τη μια αισθητηριακή εμπειρία στην άλλη ομαλά.
newyorker.com
-------------------------
To Almopia24.gr θεωρεί δικαίωμα του κάθε αναγνώστη να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του. Ωστόσο, τονίζουμε ρητά ότι αυτό δε σημαίνει ότι υιοθετούμε τις απόψεις αυτές, καθώς αυτές εκφράζουν τον εκάστοτε χρήστη, σχολιαστή ή αρθρογράφο.
